Εκείνος
Κεφάλαιο 2:Εκείνος
(Συνέχεια)...Είχαν περάσει αρκετές μέρες από την πρώτη τους συνάντηση. Η μορφή του είχε στοιχειώσει κάθε της σκέψη. Κάθε βράδυ περπατούσε ώρες ατελείωτες στα στενά δρομάκια της πόλεις. Μιας πόλης βγαλμένης λες από κάποιο πίνακα ζωγραφικής που άλλαζε όψεις ανάλογα με τη διάθεση της. Υπήρχαν μέρες που φάνταζε στα μάτια της σαν μια θλιμμένη γυναίκα να κάθεται σε μια παλιά φθαρμένη, από το χρόνο και τον πόνο της νεαρής γυναίκας, πολυθρόνα, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο του σπιτιού της, να αναμένει να ακούσει τα βαριά βήματα από τα λασπωμένα του παπούτσια όπως έκανε χρόνια τώρα. Έτσι έμοιαζε και η πόλη. Σκοτεινή. Τρομακτική. Στα στενά δρομάκια της ,εκεί που κανένας δεν θέλει να πλησιάσει, η πόλη αιμορραγεί. Κρύβει τα πιο βαθιά της μυστικά, ,μυστικά για τα οποία ντρέπεται αλλά και πονά περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι της. Ανθρώπους άστεγους που προσπαθούν κουκουλωμένοι με χάρτινα κουτιά να ζεσταθούν, νεαρά άτομα που υποφέρουν από την χρήση ναρκωτικών ουσιών και τριγυρνούν στους δρόμους σαν τις χαμένες ψυχές του Άδη, που αναζητούν τη λύτρωση. Υπήρχαν όμως και μέρες που δεν μπορούσες να εγκλωβίσεις την ομορφιά της σε λέξεις. Έμοιαζε με πόλη βγαλμένη από άλλη εποχή. Μαγευτική και σινεμά εκθαμβωτική. Ήταν μια πόλη τόσο όμορφη όσο και το πιο σπάνιο συναίσθημα. Η αγάπη.
Κάθε βράδυ οι μυρωδιές της πόλεις κατέκλυζαν το μυαλό της. Τόσο διαφορετικές μεταξύ τους αλλά με ένα μαγικό τρόπο συνδυάζονταν μοναδικά και της θύμιζαν μόνο εκείνον. Δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Προσπαθούσε για μέρες να κατανοήσει τα συναισθήματα της. Μέσα της ήξερε τι ένοιωθε αλλά δεν μπορούσε να το παραδεχτεί ούτε στον ίδιο της τον εαυτό. Ήταν ένα αναπάντεχο συναίσθημα για εκείνη ,τόσο ανατρεπτικό που ράγισε τα θεμέλια της καθημερινής ρουτίνας της που είχε χτίσει χρόνια τώρα. Μια αναπάντεχη διαμάχη ανάμεσα στο τι ήθελε να κάνει και στο τι πρέπει. (συνεχίζεται)
Σελ.5
jeepakias