Εκείνος
Κεφάλαιο 2:Εκείνος
(Συνέχεια)
Περπατούσαν μαζί για αρκετή ώρα στην άκρη της ακρογιαλιάς. Ήταν μια απόμερη αμμώδη παραλία περιτριγυρισμένη από βράχια. Υπήρχαν μόνο δύο παλιές σάπιες βάρκες ξεχασμένες καιρό τώρα στην ακρογιαλιά. Εκείνη περπατούσε με ανάλαφρο βήμα. Είχε βγάλει τα παπούτσια της και περπατούσε ξυπόλητη στην αμμουδιά. Φαινόταν τόσο ήρεμη και ξέγνοιαστη. Εκείνος την κοιτούσε με τα υγρά γαλαζοπράσινα μάτια του. Έβλεπε τον πόνο στα μάτια της να ξεθωριάζει σταδιακά και να λάμπουν σαν δυο μικρά άστρα κάτω από το φως του φεγγαριού. Εκείνη ήταν τόσο ενθουσιασμένη που βρισκόταν μαζί του. Ήθελε αυτή η νύχτα να μην τελείωνε ποτέ. Δεν επιζητούσε τίποτα περισσότερο παρά μόνο να τον κοιτάζει και να του μιλάει. Το μυαλό της καταλάβαινε πως οι δυο τους προέρχονταν από διαφορετικούς κόσμους, η διαφορά ηλικίας, η κοινωνική του θέση δεν θα του επέτρεπε να κάνει μια τέτοια επιπόλαιη κίνηση και να την πλησιάσει ερωτικά. Η καρδιά της όμως επιθυμούσε και ήλπιζε σε μια απλή κίνηση, ένα βλέμμα που θα της έδειχνε τις προθέσεις του αν και ήταν ακόμα πολύ νωρίς.
Καθίσαν και οι δυο τους στο πλάι της μια βάρκας και άρχισαν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τα παιδικά τους χρόνια. Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που μιλούσε σε κάποιον για τα παιδικά της, τον τρόπο που μεγάλωσε, τον χαμό των γονιών της. Αλλά και εκείνος από την άλλη πλευρά με το επαγγελματικό προφίλ που ήθελε να προβάλει στους γύρο του και σοβαρός όπως ήταν δεν περίμενες ότι θα μπορούσε να μιλήσει σε κάποια τελείως άγνωστη για τις παιδικές του αναμνήσεις, δεν μπορούσες να φανταστείς ότι μπορεί να είναι ένας απλός άνθρωπος στις προσωπικές του στιγμές.
-- Είχα χαρούμενα παιδικά χρόνια. Μεγάλωσα με τους γονείς μου και με τους παππούδες μου, σε μια τυπική οικογένεια. Μικρός ήμουν ένα άτακτο παιδί που έκανε συνέχεια ότι σκεφτόταν. Λόγω της δουλειάς του πατέρα μου συνέχεια μετακομίζαμε σε διαφορετικές περιοχές και χώρες και για το λόγο αυτό δεν έκανα πολλές φιλίες αλλά γνώρισα διαφορετικούς πολιτισμούς και ανθρώπους και διδάχτηκα πολλά από αυτούς, πράγματα που δεν μπορείς να μάθεις και να αντιληφθείς κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου μπροστά σε έναν υπολογιστή ψάχνοντας στο διαδίκτυο. Ένιωσα πολλά διαφορετικά συναισθήματα από μικρός. Τον έρωτα, στα δεκαπέντε, με μια συμμαθήτρια μου με σγουρά καστανά μαλλιά με γαλάζια μάτια και σιδεράκια. Ήταν πολύ όμορφη. Τον ενθουσιασμό όταν κατάφερα να περάσω στο πανεπιστήμιο και να σπουδάσω αυτό που αγαπούσα. Τη έξαψη, όταν για πρώτη φορά πέρασα από συνέντευξη για δουλειά. Είχα τόσο άγχος που έτρεμα ολόκληρος. Ήταν η πρώτη μου φορά. Δεν ήξερα τί έπρεπε να πω, πώς έπρεπε να φερθώ ,να σταθώ. Ο άνθρωπος που είχα απέναντι μου είχε μια τυπική επαγγελματική εμφάνιση, σοβαρός και αγέλαστος. Δεν μπορούσες να κατανοήσεις από τις εκφράσεις του προσώπου του αν αυτά που απαντούσα του ακούγονταν ενδιαφέροντα και αν έβλεπε θετικά την παρουσία μου. Κι όμως παρόλο που έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό, αυτή ήταν και η πρώτη μου απόρριψη . Ήταν ένα δυνατό συναίσθημα και αυτό, που όμως σε βοηθάει να συνεχίσεις και να γίνεσαι καλύτερος. Αλλά αρκετά είπαμε για μένα . Μπορεί να βαρέθηκες να ακούς αυτές τις παλιές μου ιστορίες.
- Δεν θεωρώ καθόλου ανιαρό να ακούς τις αναμνήσεις των ανθρώπων και να αισθάνεσαι τα συναισθήματα που έχουν νιώσει και εκείνοι. Σε βοηθάνε να βελτιώνεις και εσύ τον εσωτερικό σου κόσμο και να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος απέναντι στους ανθρώπους που έχεις γύρω σου. Όταν αλλάζει εσύ σαν άνθρωπος αυτό αντικατοπτρίζεται και στην καθημερινότητά σου με την πιο απλή κίνηση , με ένα χαμόγελο. Κι αν καταφέρεις να χαρίσεις μεγάλα χαμόγελα και στους γύρω σου, τότε σίγουρα θα νιώσεις ακόμα πιο ευχάριστα και θα γεμίσεις θετική ενέργεια. Νομίζω πως είναι πλέον αργά και θα πρέπει να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο.
Σηκώθηκαν και οι δυο τους. Εκείνη έβαλε το κράνος του και ανέβηκαν στη μηχανή. Τον αγκάλιασε σφιχτά και ξεκίνησαν το δρόμο της επιστροφής.
Σελ. 13
jeepakias